Auteur: Willem-Jan-Herman
Marie was de meid “vuur dag en nacht” zo ze rechtevoort zeait, van mien vaar en mooder, of better van mien moo. De vaar bemeuin zik nich met t vrouwleuweark int hoes. Doar har het völ te drok vuur.
Good vieftig joar leedn was Marie a bie oons en t was net of ze der ok een van oons was. Ze was der aaltied en ze was oaveral! Zoo roond de twintig joar was ze en ze was as ne oaldere zuster van oons jongs en wichter, dee nog op de leagere school warn en nog op de kakschool zatn. Dat zee der bie heurn gung zölfs zo wied dat ze op de grote meakeskamer, woar dree van miene zusters sleupn in twee naa gro te ledikaantn, as ne veerde zuster biej n kleanstn int grote berre lag.
Non was dee sloapkamer boavn, an de aan dre kaante van woar as wiej as jongs sleupn. Dat Marie doar kort bie de haand was, wa’w nich aait zo bliej met. A’w mer evn an t donderjaagn warn umda’w op nen waarmn zommeroavend nich konn sloapn, dan was Marie der rap an too urn oons jongs too te sprekn ent gebuurn mer n heel eankeld moal dat de vaar zölf de trap op mos komn stoevn. En dan köm wiej der met toosprekn nich meer of! Ik kant hoaste nog veuln! Marie was strabaant en zo keek ze ok oet met dee kleane kralöagskes van eer. Zee har ok meer ongemak van oons dan van de meakes. Benaamp as de waske wier boetn hung an de liene en wiej t voetbaln nich konn loatn. Met sunterkloas spöln Marie aait vuur Zwarte Piet en wus persies hoo oonze ondeugn warn. t Hef joarn doert vuur wiej in de gaatn harn dat zeet was. Mooder zear oons aait dat Marie met Sunterkloas naar eer eagn volk hen gung!
n Paar joar leedn, a lang noadat Marie met oons t oaldershoes oetgung – wiej urn te learn, zee urn vuur aandern te goan zörgn – veundn wiej Marie wier terugge in t bejoardnhoes. En urn oew de woarheid te zegn, zee was nog niks veraanderd. Vuur zovöl dat nog gung was zee aait gangs met aandern te helpn. En an alns wat der gebuurn dee ze met. Iej mosn eer aait zeukn a•j eer woln sprekn. In eer eagn kamer was ze nooit of te nimmer. Dow der op nen middag warn en eer wier eargns aanders vunn harn en met eer op eer eagn ofdeling kwamn zear de zuster: “Zoo, hebt ze diej vunn? Wat bis toch ne schungelproeme! 11 En zo was ze, aait in beweging, alns zeen en oaveral drok met en hölpveerdig. n Zetjn later kwam doar onverwochtends n eande an. Wiej tröfn Marie, dee aait zo bliej was da’w kwamn en oaver vroger kuiern, met t heufd op toafel en ze zear mer alvedan: “Ik kan nich meer, ik kan nich meer. Wat jammer hean, wat jammer hean!” Zee was merakel in de war en urn de paar minuutn gung t wier: “Ik kan nich meer. Wat jammer, hean!” De grote narigheid hef gelukkig nich zo lange duurt vuur eer. Noa n wek of dree kwam zee in berre en ok do zear ze aait mer wier: 11Ik kan nich meer. Wat jammer, hean!” Op nen Goonsdag middag leup wiej biej eer binn. Zee zat half rechtop in berre en do ze oons zag zea zee: “Ik kan nich meer. Ik kan nich meer. Ik goa dood. Wat jammer hean, wat jammer, hean!” En do ze dat nog n mo l of wat har zegd, zear ze, zoonder een tröan tjen te loatn, heel röstig: “Goat non mer hen, ik wil non goan sloapn”. Wiej deudn eer de haand en gungn vot. Tien uur later was Marie in al ere röst, geloaten en tevrean hen e goan.
“Wat jammer, hean! Wat jammer!”
Willem-Jan-Herman.
(–> naar PDF-versie van deze publicatie)
(–> naar inhoudsopgave 1993-01)
(–> naar Boorn & Boerschop pagina)