Auteur : Zwier Kremer
n Zommer was veurbiej en ’n harfst stun vuur de deur. ’t Was met ut meeste fruit wal gebuurd. Hier en doar stunn-n nog wat beume dee nog vol in ’n dracht waaren; zoas gooldrenetten en bellefleurs.
Now was d’r achter ’n hof biej Fritske zien hoes nen wei. Den was van nen boer, dèn duur de leu aait Bazen Hook wörr neumd. Of hee echt zo heette?? Mear good……
Now harr vrouw Bont, den dree huuze verderop woont, nen nog deeperen hof as de rest oet de buurt en dèn leup heelemoal duur langs de weide van Bazen Hook tot an de Oalde Almeloseweg. Doar stun nen boom met bellefleurs, woarvan sommige tekke oawer ’n droad boven de weide hungen. D’r zaten völ appels an en dee zagen d’r onwies mooi oet.
Elke morg’n gung Fritske, vuur dat hee noar school gung, hen kieken of d’r ok wat in de wei learn. Mangs learn d’r een of twee en dee nam hee dan met noar hoes. Zee mossen eerst un paar daage liggen, want at zee zo van de boom of kwamen , waaren zee nogal ’n luk zoer.
Zoas ik al zear:.. ’t was harfst en dan kan ’t vanoet ut zuudwesten biej tieden onwies te keer goan. En too ut ’s nachens un keer aldebarstens ‘eboesd harr, gung Fritske ‘s morg’ns vrog hen kieken of d’r ok völ appels in de wei learn. Mear wat veel um dat teng’n. ’t Was de meuite nich….. Mear oawer ’n droad in ’n hof van Vrouw Bont doar learn d’r onwies völ en an de boom zaten d’r ok nog meer as genog an. Fritske, dach, at ze dee loat liggen könt ze verrotten en dat is onwies jammer. Hee bedach zich dan ok gin moment en gung op zien geveul of en kreup, verstaand op nul, oonder ’n droad hen en gooiden ‘ne heelen trop appels oawer ’n droad hen en too zo snel meugeluk oonder ’n droad duur, terug de weide wier in. Doar begon hee zich de pofbokse en ut weendjèk vol te stoppen met mooie bellefleurs. En dat op hoes an.
Zo kwam hee met un good geveul thoes en in de kökken lear hee ‘nen betke trots de appels op toafel. Too Mo dat zag, vreug zee: “Hoo kom iej doaran?” Learn oonder ’n boom biej vrouw Bont in ’n hof; doar learn d’r zovöl en in de wei lear bienoa niks. “Dus dee komt oet ’n hof van Vrouw Bont?” “Joa, ik dach zo…. d’r zit nog zovöl appels an ‘n boom. Ik dach…” “Meer dan heb iej dee ‘estöll’n, is ’t nich? En iej weet wal dat dat nich mag.”
Fritske zien geveul verdween as sneij vuur de zun en hee harr’ d’r opeens gin plezear meer in. “Ja dat weet ik eigenluk wal, meer zee zaag’n d’r zo mooi oet.“ Moo zear: ”Kan wal wean, mear ’t is van ’n aander en wat van ’n aander is mu-j van of blieuwn. Want d’r zint greanzen tussen wat good en verkeerd is.” “Zal ik ze dan mear wier terug brengen noar ’n hof van vrouw Bont?” zeer Fritske en zienen lip begun al ’n betke te trillen. Moo keek Fritske an, dach effen noa en zear: “Och miejong, loat ze dizze keer mear hier, dan maak ik d’r wal appelmoes van.”
(–> naar PDF-versie van deze publicatie)
(–> naar inhoudsopgave 2018-02)
(–> naar Boorn & Boerschop pagina)