Auteur: Zwier Kremer
Hee stun un bètke hen en wier te dreejn met de pet in ‘n haand’n, asoffe nog nich tot tiene kon tell’n. En dat konne misschien ok wa nich. Zo stunne in ’t buro vuur ‘n schrieftoafel van mejuffrouw Maneschijn. Mej. Maneschijn was de maatschappelijke werkster van de textielfebriek. ’t Was een groot febriek, woar wa 2000 man wark’n en hee was d’r een van.
Un maatschappelijk werkster had doar wark genog an. Want aj jeurig wann’n mos ie biej heur komm’n en moch iej un kedootjen oetzeuk’n en a’j ‘n probleem hadd’n, moch iej der ok komm’n. Want zee kon oe d’r dan misschien met help’n. En doar- umme ston Brok doar te kötteln en te dreej’n, want hee har ’n probleem.
Seens ‘ne wèk of acht wark’n hee biej ’t bedrief in Boorn. En elk’n dag mos hee dree keteer fietsend noar zien wark. Op zich was dat nich zo slim, al ging d’r völle vrieje tied in zitt’n, meer as’t slech weer was en ’t rèèng’n at bast dan was’t ofzeen. En zeker as’n dinamo ging slipp’n. Want dan mos hee d’r ‘n töwke an vast maak’n en vasthooln en dan wass ’t beheur- lek antrapp’n um op tied op zien wark te komm’n. En doarumme stonne hier um te vroag’n of d’r nich ‘n keer ’n hoes vriej kwam. Want met al dat ploongnwark….. ’t zal oe meer oawerkomm’n da’j mill’n in de nach duur weer en wiend noar oew wark mut fiets’n.
“Goede morgen…, meneer Brok?.. is het niet?” “Joa mejufrouw….Moi mejuffrouw,” zear’e. “Hoe gaat het met je, bevalt het werken bij ons goed?” begon zee ‘t gesprek. “Prima.. meer as good mejuffrouw; en de baas hef miej vanmorg’n nog ‘ezeg dat hee zeer content met miej was”.
Meer, ik heb wal ‘n klein probleem. Ik zol wa geern in Boorn will’n wonn’n…. dichter biej ’t febriek. Dree keteer oonderweg duur weer en wiend is nich aait een lolletje, um dan ok nog op tied op’t wark te kom- m’n. En as mejuffrouw ’n hoes vuur miej hadd’n, kon ik wat meer in hoes wèèan en vuur de vrouw is dat ok wa meer dan welkom, want dan kaan’k thoes ok wat meer biejspring’n. Dat is met dat jonge grut van miej ok wal is neudig.” Hee schrok eigenluk van zichzölm, toon hee dat allemoal ‘ezeg harr. Want zo’n groot’n sprekker was héé now ok weer nich.
Mejufrouw Maneschijn keek is eff’n noar Brok en dach deep noa. Dan…“Eens even zien. Als ik het wel heb gaat binnenkort een van onze medewerkers verhuizen van Borne naar Oldenzaal. Hij woont aan de Deldensestraat. Maar dat huis is niet al te groot. Het is geschikt voor een gezin met hooguit vier kinderen.” “Dat is dan prachtig. Want ik heb volgens miej precies veer keender. Veer jongs. Pracht kèèrls. Liekt allemoal op de va. Da’s dik in orde. Wat zal mien Dien der bliej met weean.
Wanneer kaan’k der in?” Zee pakk’n de kuierdroad, dreejn ’n paar keer an de schieuw en begon te proat’n en of en too was ze stille um te luustern. Too zee ’n haak’n op ‘t apparaat leer, keek ze Brok an en zear: “Nou meneer Brok, ik kan u gelukkig maken, want inderdaad komt dat huis vrij, en wel spoedig. Over drie weken kunt u eventueel de sleu- tel bij mij halen.” “Doar zin ik zeer content met en rekk’n der meer op dat de vrouw d’r ok good van te sprekk’n is,” zear Brok.
En zo kon ’t gebuur’n dat de familje Brok ‘ne zet later in de rooje Lap (Deelnsestroat) kwam wonn’n. No harr mej. Maneschijn de gewoonte um noa ver- loop van tied bepaalde leu is op te zeuken. Kiek’n hoo of t’r met geet. En zo göng zee ok ’n keer de familje Brok bezeuk’n um te kiek’n of de Brökskes good terecht e kommen wann’n.
Zee stapp’n vuur het bewuste hoes van de fietse en klopp’n op de vuurdeur. ´Ne bel hadd’n ze in dee tied nog nich. Doer´n nich zo lang of de duur ging lös en Brok stön in duuropening met ´n heel´n trop niejsgierige jongs op klumpkes achter hum. “Dag meneer Brok. Hoe gaat het met u.” “Dag mejuf- frouw, komt erin; kriej koffie. En ‘t geet good met oons. Wie veult oons hier thoes.”
Zo geleideluk kwamm’n d’r steeds meer jungskes niejsgierig um ‘n hook hen kiek’n. Mej. Maneschijn tell’n d’r wa ‘n stuk of achte. En ze leek’n ok nog allemoal op mekaar. Nou, nou meneer Brok wat een stel leuke jongens en wat lijken die allemaal op el- kaar.” Woarop Brok, trots as hee was, zeer: ”Joa joa en ze liekt op nog allemoal op de va. Dat bint al miene keender.” O…o…. maar ik dacht dat u maar vier kinderen had”, zei mej. Maneschijn. “Joa, joa, dat dach ik ok, meer aj goat verhuuz’n, dan weet ie pas hoovöl pruttel aj hebt.”
(–> naar PDF-versie van deze publicatie)
(–> naar Inhoudsopgave 2014-02)
(–> naar Boorn & Boerschop pagina)