Auteur: M. Hagreis
As temet de dikke knöppe
zik wier riejt an kale töppe
van de oge beum.
As de loch nich meer zo gries is
en de weend nich meer as ies is,
dan kump ’t veurjoar – wis e ’t leuven?
As de bleumkes met eur köpkes
oetstekt boam ’t grös biej tröpkes,
’t neuske in de weend.
’t Jonge vee wier in de moaten
dawwelt, weeld en oetgeloaten,
’t veurjoar in – bliej as ’n keend.
As de vöggel zit loat heuren
en nich langer zit te treuren
oawer ’t koole weer.
As ze goat met stro en ’t sjouwen
um eur nieje nus te bouwen,
dan is ’t veurjoar – leuve ’t mer.
Waarm schient non de veurjaorszunne
achter ’n hogen es begunne.
means en deer wodt aans.
Zee hoo zik de blossemslingers
um de tekke leit as wingers.
Veurjoar is ‘t – en ’t is wat maans.
Overgenomen uit: Twentse Post, maandblad voor Twente. Nr. 10, okt. 1968.
(–> naar PDF-versie van deze publicatie)
(–> naar Inhoudsopgave 2014-01)
(–> naar Boorn & Boerschop pagina)