Auteur: Johan Kwast
As trainer van ne atletiekvereniging mö’j preberen ’t beste der oet te halen. ‘k Bin biej “K.E.V.” (Kracht En Vriendschap) oet Hengel, ne klup dee ik in ’t vuurjoar van 1958 zölf heb op’e- richt. Noe steet der ok nog ne “C” vuur den naam, dus ne ekstra invulling en doar he’j rekkening met te holen. Hoo goa’j doar met um en vul ie de sportbeleawing zo in, dat alman zich der in veen- den kan en gelieke kaansen krig.
Eenmoal in de wekke bi’w in ’t stadion te veenden en zoaterdaagens, dan keump alns noar Driene vuur de bostraining. ’n Köppelke jongs oet Boorn he’w ok as lid en dee könt in alns good met doon. Op ’n good moal komt ze der met nog ne jong anzetten. “Wiej hebt ’n niej lid met’ebrach, dit is Jan”. Veraltereerd kiek ik eur an. Ne jonge, moddervet, den aamperan oet de veute kan, wil den an atletiek doon? ’t Liek miej nich wat, mear hee is der. Eers mear der achter preberen te kommen wat em drif. Voetbal, ne groepssport, bevaalt um nich, (wat wi’j ok) en met de sportlessen op de MAVO, wördt-e mangs op de baank ‘e zat met: “Jan, dat kun jij toch niet.” Onbegriepelijk.
‘k Stel vuur dat zwemmen better vuur em zal wean. “Nee, ‘k veul wat vuur atletiek en bin duur ’n dokter al good’ekuurd. Doar stoa’j dan. Jan wil geern, begriepelijk; mear dat hee met zien bewegingspatroon tot weanig in stoat is, is ok wal heel duudelijk. Blik hee ne eendagsvleeg te wean, of lig hier ne meanselijke en sociale opdrach vuur oons?
Ne wekke later, oonzen eersten wedstried in de oonderlinge crosscompetitie. Alman kik zich de ogen oet. Jan is der ok wier, hee stroalt. Sportkleer, trainingspak, loopschoene, alns hefe piekfijn vuur mekaar en Jan stek der in. De jongs van zienen leaftied hebt vief ronden of te leggen. ‘k Sprek of, dat et vuur Jan noa eene ronde wal mooi is ‘ewes; dat veendte bes. Gin een nemt doar anstoot an. Jan wördt in ziene wearde loaten. As ’n koploper vuur de leste ronde geet, wosselt Jan zich noar ziene bevriedende leste meters. “Zo, dat zit der op, hé, hé!” “Jan blös stoom of, mear hef duudelijk zienen slinger; hee telt met.
’n Half joar later, onze klupkampioenschoppen in ’t stadion. Nog alverdan is oonzen Jan van de petiej.
Biej ’t wiedspringen stig Jan boawen zich zölf oet. Nog nooit is ’t em lukt ’n zweefmomeant te belea- wen. Vuur ’t allereerste moal keump Jan lös van de groond. Hee ploft in ’t zaand daal en met vol gestön keupe wier oawerean. Der wördt opmetten. ‘k Heur ’t een van de jongs nog zo zeggen. “Jan, 1 meter 99”, (nen ofstaand van niks) Jan geet bienoa oet zien dak; hoi, hoi, ’n niej pesoonlijk record”. Hee is naa bliej en wiej vuur em met. Joa, Jan hef biej oons zienen slinger.
In de zeuwentiger joaren is ’n groot antal KEV-leu in Arnhem van de petiej biej nen wedstried op “Cranevelt”. Ok Jan wil doar met alle geweeld an met doon. Toe dan mear; wat kan ’t lien? De 100 meter is vuur em meer as lang genog. Noa 29 secoonden keump Jan oawer en steet voort stil; gin een döt der lacherig oawer. Toch krig Jan zienen mirrag.
Wat is der vuur de jongste jeugd nog mooier as vrömde kapriolen oet halen op et verende landings- berre van ’t polsstokhoogspringen. Zee kukelt duur mekaar of ’t niks is. As starter he’k nogal wat las van dat kebaal doar en zee heurt doar ok nich. ‘k Maak der gewag van. Meteen grip de wedstriedlei- ding in. “Alman dee der niks te zeuken hef, noar de boetenkaant van de baan; ’t middenterrein vriej!” Jan steet biej miej en kik mie vroagend an. Van miej mage nieje petronen in ’t startrevolver doon. De gebroekte hulzen beargte sekuur op. Hee veult zich. “En den dan?”, vrög de leiding, wiezend op Jan. “Hee möt miej helpen”, zeg ik. (Eagenlijk mag dat nich, mear toe mear). Jan greuit, hee hef ne funktie en hoof nich vot. Tot an ’t leste schot maakt- e dat woar. Jan hef wier zienen slinger; hee beleawt nen onmeunig mooien sportmirrag.
Kiek, zo kan ’t dus ok.
(–> naar PDF-versie van deze publicatie)
(–> naar Inhoudsopgave 2014-01)
(–> naar Boorn & Boerschop pagina)