Auteur: Bert Völkers
’t Huuske ha’w op ’n hook van ’t huus.
Dat was veur ons a’s kinder nogal een kruus.
Ik weet nog best as kind,
mossen wiej doar hên deur weer en wind.
En da’w in de riege veur ’t huuske stund’n,
veur da’w ’s oavonds noar bedde gung’n.
Wiej durfden dan niet allenig te goan,
want d’r mocht es een spook achter de schure stoan.
’t Weej’n en reeg’n soms onmeunig hard,
dan wud’n wiej natuurlijk kledder nat.
Nee, veul luxe was d’r vrogger nog niet biej.
Toch leev’n wiej meest tevreden en bliej.
Wiej waar’n nog klein, het veul niet met’.
Op een dag hef ons va veur ons een pot op ’n overloop ezet.
As wiej dan ’s oavonds eens neudig mossen plassen,
dan hoefd’n wiej niet in ’t duuster te tasten.
Och leu, hoe droevig werd ons lot,
De groot’n gebruuk’n ook de gemeenschappelijk’n pot.
Ziej hoefd’n dan niet meer noar beneen te loop’n,
as ziej ôk op onze gemeenschappelijke pot kroop’n.
Va hef op ’n overloop een spoarlampie emaakt
veur ’t geval de pot eens te vol was eraakt
’t Lichie wurd’n ’s oavonds late uut edoan,
zodat wiej ’s nachtst in ’t duuster mossen stoan.
Op ’n nacht – ’t was veur miej wel wat sneu-,
mos ik d’r oet, veurdat ik in bedde deu.
Ik tastte in ’t duuster noar de overloop,
’t was heel zachte, dat ‘k noar ’n pot toe kroop.
‘k Was bliej met het plassie, ik kon weer goan,
mâr opeens een schrik: wat had ik noe edoan?
‘k Was goed wakker wat ik zag was niet so best
Een ander die nog neudiger mos as ik
den was miej veur ewest
’n Pot was vol en ik had de knien nat,
Och lieve stumper, dat was miej wat.
‘k Weet niet meer hoe lang ik doar heb estoan.
De lip’m tril’n miej, ik kon wel huul’n.
Iej mossen ’s weet’n hoe ik miej toen vuul’n.
’n Gemeenschappelijk’n pot hef niet lang bestoan,
want ’n bouwvakker is met ’n echte WC an ’t metselen egoan.
Veul van vrogger is in ’t vergettebook eraakt,
mar dit is woar gebeurd, want ik heb ’t zelf met’emaakt.
(–> naar PDF-versie van deze publicatie)
(–> naar Inhoudsopgave 2008-01)
(–> naar Boorn & Boerschop pagina)