Auteur: Johanna van Buren
HET ZACHTE WINTER
De weerprofeten hadden
Eer woord weer reed’lijk kioor,
Veurspellen oons nen winter
Net as vergangen joor.
Wiej doot niks op dee prööties,
Want meestied hebt ze ’t mis.
In plaese van häd winter
Is ’t net of ’t veurjoor is.
Nen proemenboom in Broabaant
Hef bleuisels al volop
En de seringenstroeken
Biej oons zit vol van knop.
Het ambachtsvolk kan warken,
Det geet ’t net noa den zin,
Mar leu met scharpe schaesen
Dee wacht nog op ’t begin.
Vergangen zommer kwam ik
In Hertme is ne keer,
Mooi laand bezieden Boorne,
Wat tröf ik het door weer!
Ik vunne ’n oald lös huus door.
“Doew kikste vriej mar roond”,
“Zèè Hertme ’s vrouwe vrien’lijk,
” ’n Lös hoes is zoo gezoond “.
“In ’t weenter hebbe wiej van”
“De köölte nich zon nood”.
“Want aw noa boeten goat, is”
“Den oavergaank nich groot”.
“Mar”, vreug ik, “Woer heb iej dan”
“Vergangen joor edoan”?
“Toew zo/ oew hier de köölte”
“Straf um de ribben goan “.
“Toew hew nen kachel veur in”
“De opkamer had stoan “,
“Want met de kleine keender”
“Wol ’top den heerd nich goan “.
Ik dagche disse daege
Nog zoo an Hertme’s moa,
Zee hooft neet noa d’opkamer,
Mar blif mooi biej de koo.
Ik leute mien’gedachten
Noa ’t oale huusien gaan,
Den groten ekenboom den
De eeuwen hef weerstaan.
Ik heuren nog dee stemme,
’t Dee miej zoo orig an.
Dee mooie Twentsche sproake
Miej zoo bekoren kan.
Johanna van Buren
Februari 1930 (oorspronkelijke tekst in het Hellendoorns).
(–> naar PDF-versie van deze publicatie)
(–> naar Inhoudsopgave 2004-02)
(–> naar Boorn & Boerschop pagina)