Auteur: J. Kwast
“O, dierbaar plekje grond waar eens mijn wieg op stond ….
…., U die mij woning bood en koesterde in Uw schoot… “
Regels oet ‘n oold vaderlaands leed, dee miej in de gedachen scheet as ik an mien verhaal beginne. Mien geleefd stukske groond was “De Bieffel”, nen zaandweg an ‘n oetersten raand van ‘t doarp Boom, en ‘t ennigste hoes dat doar an stun, mien ooldershoes. A-j de weg oawerstökken zat ie in de boerschop Zenderen.
Boerenwagens trökken biej de weenterdag deepe spuurs in ‘n drek van den stillen zaandweg. Mear in ‘t vuur joar, as “gemeentewearken” ‘n peerdepad har opheugd, lag de weg d’r wier glad en schier biej. Dee weg doar, was miene eerste “atletiek baane”. Hierop vosken ik de eerste joaren al wat ‘t halen kon. Noar miene oale Jeu zeaden, was ik “nen laten loper”, wus ik met 15 moand nog nich da-k bene har. Wal kon ik roazendrap duur ‘t hoes kommen. Eén been oonder ‘t gat, in ne soort “hordenzit”, en ‘k kwam woar as ik wean wol.
Aamperan ha-k de tied van kroepen achter miej, of doar gung ‘t hen. Nich gewoon heanig an, nee voort met völ tempo. Sedert dee tied gung noagenog alns in ‘n draf. Dagduur leup ik in kloomp, ie wussen nich aans. ‘t Was goodkoop en good vuur de veute. ‘k Zal ‘njoar of view, zes wean ewes, doen d’r vuur ‘n zundag sandalen an laand kwammen. Lekker verende dinge met crêmekluurige “spekzollen”. Zee weugen noagenog niks; dat was ‘t! Dee spekzollen stunnen, as ‘t knip en wier knip, an ‘t begin van miene leefebriej vuur atletieksport. Toch zeker één moa! op ‘n dag, kwammen dee sandalen vuur ‘n droad.
Effen wier veulen hoo lekker dee dinge leupen. Trainen doar ha-j vanzölf nog nooit van eheurd, loat stoan da-j nen wedstried harrne zeen. Mear d’r stak wat in oe, dat weten wol of ‘t nog hadder kon. En dat kon, veun ik; de zaken stunnen d’r good vuur. Völ tied, nen mooien zaandweg en Dientje ten Hove, oonze noodnoabervrow, dee met nen witten zakdoek ‘t startsinjaal gaf. De tied wödden biejhoolen met nen knots van nen wekker. ‘t Gung aaltied in 16 secoonden.
Mangs, a-k protesteerden, gung d’r iets of. Wis urn miej ‘t begrip te geewen dat ‘t d’r wal in zat. Oawen “coach” geleuwen ie vuur de volle 100 %, en zolange ‘t lekker leup, maken ie oe nich naa. Joa, ‘k har ‘t troffen da-k hier joonk was wödden. In Boom zollen vaste nog wal meer jongs wean die, as ik later groot was, ok wille an hardlopen harren. Doew mö-k ‘t al inzeen hebben.
Op ‘n <loer in oew eentje (tegen de wekkertied) lopen, zol gin staand können hoolen. Stel oe toch ees vuur da-j in Tubbige wonnen. ‘k Wus nich woar Tubbige lag, mear doar,
<lach ik, heult de weerld op. Doar könt de boerenjongs niks aans as met kloompenzaand en kippenköttel spöllen. In zo’n oeteande zol ‘t hardlopen wal nooit oetveunen wödden. Nee, met Boom ha-k ‘t fienoalweg tröffen…
Dat der meer van zukke “jongs met spekzollen” mossen roondlopen, dat stun vuur miej wal vaste. Onmeunig vaake bint in miene jonge joaren dee trainingen herhaald en noar latere joaren bleek, ‘t lopen gung miej good af (allenig ‘s nachts koon-k miene beloagers mangs nich kwiet wödden).
Mear doar is met de tied ok veraandering in kömmen. De weerld wödden roemer en greanzen wödden verleg. ‘k Sleute miej an biej dee jongs en wichter woarvan ik aaltied al <lach har dat ze mossen bestoan. Met de joaren veraanderden “De spekzollen” de neudige moalen van moat, soort en model. ‘n “Coach met zakdook en wekker”, verdwienen ok stilkes oet ‘t trainingspetroon. Met miene sportloopbaane is ‘t al good kömmen; joa, meer as.
Allenig, ik vroage miej of: “Den wekker, har den wal eens nen secoondenwiezer?”
J. Kwast.
(–> naar PDF-versie van deze publicatie)
(–> naar Inhoudsopgave 2002-02)
(–> naar Boorn & Boerschop pagina)