(Dit keer een gedicht in de taal uit het rivierengebied. Het zal U opvallen hoe gemakkelijk het door U is te lezen).
Auteur: B. van Meurs
Het is een verrel jaor nogpas
Dd “t brulloft van Geurt Harmzen was,
En nou al het ie raozend spier:
Want- om wii rejen weet ie niet-
Zien vrouw wordt kwaojer alle daogen
En duut hum niks as sarren, plaogen.
En ofie gek zich prakkezeert,
En wat ie ook met haorprebeert,
En ofie “he`? ” zeit of “wablief?”
Zij’ is ‘en kruus, da lilik wief!
Kom, docht ie, ‘k zal ‘et toch maar waogen
En gao Pastoor zien raod is vraogen.
“Mins! (zei Pastoor) daor hedde ‘t nouw!
Ik zei oe.’ nêm haor nie as vrouw,
Ze deugt nie, gleuf me, beste vriend!
Ge sloeg mien raod toen ien den wiend.
Kiek wilde oew lot nie meer beklaogen,
Dan motte oew kruus geduldig draogen.”
“Is ‘t anders nie? (zei weer de boer)
Al valt het nóg zoo zwaor, zoo zoer,
Ik zal ‘et draogen! “k Verwet mien kop!”
Hie gêf Pastoor de hand er op,
Geetweg en repetiert bij vlaogen:
Ik mot mien kruus geduldig draogen.
En krek dat ie zien hans ienkwam,
Daor spuugde zij weer vuur en vlam.
“Hierrr!” zeit ie, en ie pakt “et wief
Met stevige errnen um ‘et lief
En nêmt zien kruus op, um ‘t te draogen.
Gelukkig dâ gen minsen ‘t zaogen!
Lang draogt ie haor de deel ien ‘t rond,
Zij raost dâ ‘t schuum stoeng op heur mond.
Erst toen heur kwaodheid was gedaon
Mocht ze op heur eigen been’ weer staan.
Wâ keek ze onthutseld en verslaogenl
“Geduldig (zei ie) mot ‘k oe draogen.”
Nog éns :naor is ze kwaod gewêst,’
Dd was toen ook veur ‘t allerlest;
Want net precies as de erste keer
Nam ie zien kruus en droeg ‘et weer.
Siends wier zij beter alle daogen,
Hie had gen kruuske meer te draogen!
B. van Meurs.
(–> naar PDF-versie van deze publicatie)
(–> naar Inhoudsopgave 2002-01)
(–> naar Boorn & Boerschop pagina)