Auteur: Gé Nijkamp.
Johan gung met ne rotvaart linksurn deur de leste bocht; doar lag t station a te wochten in t duuster. Oonder t laampenlecht op t perron stunden reizigers te wochten op n trein den in antocht was. En a vriej kort biej, want de bel van n oawerweg juust veur t station begön op ofstaand te rettelen. Dat gung der urn spannen of hee t wal zo! haalen. Hee vlöag tuske de lange riegen fietsen deur, vew;den nog biejnoa twee opgeschöten wichter dee ok a hoast hadden van de mooie been en keek jachtig roond woar nog ne leuge stear tuske de achterspatschearmen was. Ja, doar! Rap de fiets der tuske pleert, de taske der of en hee wol zoa vot rennen want hee heurnden t remmen van n trein den ok a te laat binnen löap.
Op t lesten schöat em nog juust te binnen dat hee vergetten har de fiets op slot te doon en der wömden der a zoavöl stöln op dit station… Gehoast greep hee t kabelslot dat an zien fietsenstöar bungelen, slöag t urn t achterrad en t iezeren götke van de stalling (dan konden ze de fiets der nich oettrekken; iej mött oaweral rekkening met hooiden rechtevoort) drukten t slot too en terwiel t fluitje van n conducteur krieskend deur n doonkeren moorgen klöank, lear hee de leste meter of noar n trein den op vertrek stönd. Achter em slöat zich sissend de duur Hee löat zik
boeksloand daal op de enen löage stear en böarg met luk möajte de slöttelkes vot; hee har wier geluk had!
Noa nen dag hard wearken zat Johan wier in n trein; non in urngekeerde richting: gelukkig noar hoes hen. An de vertrouwde lechkes langs de spoorlien kon-e zeen dat ze a kort bie zien doarp wannen; n trein begön trouwens a te vrijwielen. Dow ze even later stil stönden, stapten-e oet en löap héél wat meender gehöast dan den moorgen t perron of noar de fietsenstalling. Mer doar was wat te doon…..
Op n oprit nöast t station stun ne plietsiewaagen en de twee ageanten wannen an de proat met nen keer! den hee nich kenden. Dat kwam luk lastig oet, want ze stunden net vuur ziene fiets en hee wol net vroagen of ze “Maar als dat Uw fiets is, kunt U hem toch meenneme” zear een van
de ageanten, “daar hoeft U ons toch niet voor te laten komen”. “Dat wil ik wel” zear de man in
böarger, “maar hij staat op slot en ik krijgt niet open, want t slot is niet van mij”.
Doar mossen de plietsies deep oawer noadeanken, want dat was n vrömd geval. Johan, den luk nöager köm, zag zién slot urn t achterrad van de keer! ziene fiets hangen den nöast n ziennen stun…. Even oawerwöag-e urn zik sliepsttetend oet de veut te maaken, mer zien gezoond verstaand dear em zeggen: “Ik denk dat ik t op kan lossen”. Dree paar oogen keeken em verwoonderd an en dow noar de slöttelkes dee hee in de haand har. “In de haast heb ik vanmorgen het slot om de verkeerde fiets gedaan”, kreeg-e der met luk möajte oet. De oetdrukking op dree gezichten kloaren op en Johan zear mer niks meer, böagden zik rap luk zoadat ze zienen roaden kop nich good konden zeen en löat t slot lösspringen.
“We zullen het maar niet in het Politienieuws in de Bornse Courant zetten”, zear een van de ageanten en ze glenneken luk. ”Nee beter van niet”, zear ok Johan, “doar stoat elke wek a ne haandvol gegapte fietsen in”. Mer dat leste dachten-e dow hee even later biej t station votreed, “n geluk da-k em nog heb”. En hee gung rechtsurn deur de eerste bocht. Drok opt hoes an….
GéNijkamp.
(–> naar PDF-versie van deze publicatie)
(–> naar Inhoudsopgave 1998-02)
(–> naar Boorn & Boerschop pagina)